راستش هربار میگم این سری دیگه چیزی به فروپاشی نمونده اما دووم میارم
حال و روزم مثل موجی های جنگ زده اس
اینکه از کودکی مهر سکوت بزنن به لبات و باعث بشن دچار انزوا و اضطراب اجتماعی بشی و نتونی یه کلمه از حال و روزت بگی میشه همین آدم که شبا دهنشو بگیره و بدون کوچک ترین صدایی گریه کنه و تظاهر کنه همه چی عادیه
اینکه انقدر از واکنش اطرافیانت بترسی که به سکوتت ادامه بدی و لب به اعتراض باز نکنی و هیچوقت خواسته ای نداشته باشی که بگن اوه چه دختر قانع و فهمیده ای
اینکه همش حواست باشه شرایط خونه متشنج نشه که داداش کوچیکه یه وخ مث تو نشه
اینکه با کوچکترین صدایی ضربانت بره بالا و همیشه احساس ترس و ناامنی کنی
عمیقا خسته ام
